Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

ΛΕΥΚΗ ΝΥΧΤΑ

Είναι η ώρα που κοιμάται ο κόσμος Εσύ για πού το’ βαλες;

-Θέλω να ακούσω ένα τραγούδι.. ένα τραγούδι μόνο..

-Δεν τραγουδάει το φεγγάρι! Μη το κοιτάς..
Και τα τριζόνια σώπασαν .. από ώρα..εσύ για πού το’ βαλες;

-Θέλω να ακούσω τη νύχτα .. θέλω να ακούσω λόγια τώρα που δεν μπορώ πια να μιλήσω..
Να διαβάσω στα’ άστρα τα όνειρα των ανθρώπων τώρα που δεν μπορώ να ονειρευτώ.. να δω τα μηνύματα που γράφουν τα αστέρια όταν πέφτουν..

-Θυμάσαι τι σου είπε εκείνη τότε που πόναγες;
"Θα το συνηθίσεις είπε .. είναι που έπιασες για πρώτη φορά το μολύβι.."Και σου φίλησε το μεσαίο σου δαχτυλάκι..
Κλαίς ακόμα;

-Ναι.. γιατί μου είπε ψέματα
Γιατί μπορεί το μολύβι να σκλήρυνε το δάχτυλο
Μπορεί ο πόνος να μην έφυγε
Αλλά η σκέψη φταίει όχι το μολύβι μου..
Κι εγώ δεν το είχακαταλάβει.. και σκεπτόμουν.. και πόναγα

-Θα κοιμηθείς λοιπόν έτσι θα πάψεις να σκέπτεσαι
-Θα χαθώ λοιπόν έτσι θα πάψω να πονάω

-Και το τραγούδι που ζήταγες απόψε;

-Θα το πω εγώ με φυσαρμόνικα στο φεγγάρι..
όπως έκανα χθες ,προχθές…πάντα

-Κοιμάται ο κόσμος.. για πού το βαλες τρελέ;

-Το φεγγάρι δεν κοιμάται
Το σκυλί στα πόδια μου δεν κοιμάται
Και μια καύτρα στο απέναντι μπαλκόνι αναβοσβήνει συνέχεια
ένα μικρό κορίτσι μου φώναξε χθες ευχαριστώ…
Όμως είπα πως θα χαθώ..