ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι
το φώς δεν λέει συγνώμη
τρέμει χαράζει κι ανασταίνεται
μάτια που κλαίτε μ αρρωσταίνετε
ζητώντας τ'όνειρο
μια ζωή παραμύθι κι όνειρο
κλειδί που σπάει στη μέση

Η λογική μου κι η τρέλα μου
μια μολυβιά στη φανέλα μου
την Κυριακή σαν ξυπνήσω γέλα μου
φοβάμαι φώς μου
μ' ένα σώμα μια ψυχή
δίδυμος γκρεμός η ενοχή.

Εμείς οι δυό κι οι φόβοι
ψωμί ζεστό που κόβει
ένας εργάτης κάπου απέναντι
όσα σου δίνω είναι έναντι
σε κάποια πρέπει μου
μια ζωή να χωράει στην τσέπη μου
κλειδί που σπάει στη μέση...

Η λογική μου κι η τρέλα μου
μια μολυβιά στη φανέλα μου
την Κυριακή σαν ξυπνήσω γέλα μου
φοβάμαι φώς μου
μ' ένα σώμα μια ψυχή
δίδυμος γκρεμός η ενοχή.

Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι..